آمریکایی ها مراسم شکرگذاری دارند، چینی ها نمی توانند بدون قاشق های چوبی غذا بخورند، بریتانیایی ها در هنگام غذاخوردن آداب و رسوم خاص خود را دارند و بقیه دنیا دارای فرهنگ ها، غذاها و آداب و رسوم مختلف هستند. تاریخچه غذاهای هندی به قدمت فرهنگ آنها بر می گردد. آداب و رسوم غذاهای هندی بسیار سنتی است و پشت هر سنت قرن ها تجاوز، فتوحات، اعتقادات مذهبی، تغییرات سیاسی و آداب و رسوم اجتماعی است.
مردم فلات هندوستان در ابتدا با غلات وحشی، سبزیجات و گیاهان آشپزی می کردند که اکثر آنها در غذاهای هندی امروزی استفاده می شود. مغول ها غذا را به عنوان یک هنرمی دیدند و هندی ها را با عطر گل رز، ترکیب ماست و روغن حیوانی و استفاده از انواع ادویه ها آشنا کردند و به هندی ها نشان دادند که خوردن غذا تا چه حد لذت بخش است. آنها از چینی ها سنت چای را اقتباس کردند، از پرتقالی ها چیلی قرمز و از بریتانیایی آداب و رسوم غذا خوردن را فرا گرفتند.
نکته جالب اینجاست که چگونه این سنت ها شکل گرفته، در طول زمان تکامل پیدا کرده و تغییر یافته اند که این مسئله بسیار به منطقه و مذهب این کشور بستگی دارد. در سرزمینی با آداب و مراسم های گوناگون، دادن غذا به خدایان سنت های بسیاری را ایجاد کرده است. وعده های متنوع افطاری آنها بازتابی از قومیت های گوناگون آنهاست. این آداب و سنتهای مذهبی به آشپزخانه رسیده و باعث شده هندی ها غذا خوردن را عملی پاک و مقدس بدانند. به عنوان مثال، در برخی از فرهنگها ابتدا از خدا تشکر می کنند و سپس شروع به خوردن غذا با دست می کنند. غذا خوردن جزو مراسمی با جزئیات بسیار در هندوستان است و سنت های خاص هویت فرهنگی هندوها را تشکیل می دهد. در این مقاله برخی از سنت های باستانی هند را معرفی می کنیم که نشان دهنده ی آداب و سنتهای چند فرهنگی هندوهاست.
غذا خوردن با دست
این سنت ریشه در آیورودا( فلسفه هندی به معنای علم زندگی) دارد. غذا خوردن یک تجربه حسی است و غذا خوردن با دست ها باعث برانگیختن علاقه و احساسات می شود. با توجه گفته های ودا( کتاب مقدس هندوها)، دست یکی از باارزشترین اندام های حرکتی است. هندوها عقیده جالبی برای توجیه غذا خوردن با دست دارند. در باورهای آنها آمده است که هر انگشت دست راست، نمادی از نشانه های طبیعت است. مثلا انگشت شست نماد فضا، انگشت اشاره نماد هوا، انگشت میانی نماد آتش، انگشت حلقه نماد آب و انگشت کوچک هم نماد زمین است. خوردن انگشتان در هنگام غذا، این پنج عنصر را تحریک کرده و به گوارش مواد غذایی در معده کمک می کند. اعصابی که در نوک انگشتان شما وجود دارد به تحریک هضم غذا کمک می کند. هنگامی که شما غذا را با دست می خورید بیشتر از طعم، مزه و عطر غذا آگاه می شوید. خوردن غذا با دست علاوه بر هندوستان، در بعضی مناطق آفریقا و خاورمیانه رایج است.
سرو غذا روی برگ موز
غذاهای مشهورجنوب هند به خصوص در منطقه کرالا اغلب بر روی برگ موز سرو می شود. خوردن غذا بر روی برگ موزبرای سلامتی بسیار مفید است چرا که قرار دادن غذاهای گرم بر روی این برگ ها باعث می شود غذای شما غنی از مواد مغذی و ویتامین ها شود. است. برگ های موز حاوی مقادیر زیاد پلی فنل هستند که یک آنتی اکسیدان طبیعی است که در بسیاری از غذاهای گیاهی وجود دارد و عطر و طعم غذا را زیاد می کند. به طور سنتی، قبل از استفاده معمولا مقداری آب بر روی برگ های موز می پاشند تا تمیز شود. استفاده از برگ های موزبه زمان قبل از رواج فلز بر می گردد چون به نظر مردم این برگ های یک بار مصرف بهداشتی تر از ظروف چوبی بودند. تعدادی از معابد هندی نیز از برگ لوتوس برای سرو غذاهای مذهبی استفاده می کردند ولی این برگ ها خیلی بزرگ نبودند به همین دلیل از برگ های موز استفاده شد که بزرگ، ضخیم و بدون سوراخ هستند و به آسانی می توانند غذاهای هندی مانند کاری و چاتنی را نگه دارند. علاوه بر این، نشستن بر روی زمین و خوردن غذا بسیار در هند رواج دارد چون معتقدند خمیدگی مکرر ستون فقرات گردش خون را بهبود می دهد.
یک بشقاب برای همه
مردم مسلمان بووری غذا را در یک ظرف بزرگ تر به نام "تال" می خورند. خوردن غذا با نشستن بر دور تال و چشیدن نمک شروع می شود. پس از اینکه تمامی اعضای خانواده آن را مزه کردند پرس اول سرو می شود. تمامی خانواده از یک غذا می خورند و تا زمانی که ظرف آنها خالی نشده، نباید غذای دیگری را شروع کنند. اعضای خانواده غذایی که در وسط قرار می گیرد را باید تقسیم کنند. هیچ غذایی نباید باقی بماند و همه ی اعضای خانوده باید سهم خود را بخورند. مرحله ی اول با یک دسر شیرین آغاز می شود و بعد یک غذای گوشتی سرو می شود.
وزوان در کشمیر
وزوان یک وعده ی غذایی چندمرحله ای در فرهنگ کشمیر است. در زبان کشمیری، "واز" ??به معنی یک آشپز بسیار ماهر و "wan" به فروشگاه اشاره دارد. وزوان شامل 36 پرس است که هر یک در زمانی خاص سرو می شود. مراسم با شستن دست ها شروع می شود. شرکت کنندگان تشت ناری که یک نوع ظرف است را با خود حمل می کنند. غذا در چهار گروه سرو می شود. کپه های برنج خوشبو، کباب و کاری های طعم دار به زیبایی در ظرف های کنده کاری شده به نام "تارامی" قرار می گیرند. غذاها از نظر تنوع خیلی با هم هماهنگ نیست و معمولا با یک غذای شیرین مثل فرنی و یک نوشیدنی به نام کاوا(چای سبز همراه با ادویه و بادام) به پایان می رسد.
جول پان
جول پان یک میان وعده سریع است که اغلب قبل از صبحانه خورده می شود. این سنت در بنگال و آسام رواج دارد. جول پان در برخی از فرهنگ ها، ترکیبی از انواع برنج های محلی است که به طور سنتی پخته شده و با کشک، شکر زرد و پیتا سرو می شود. پیتا یک نوع کیک برنجی است که در فر پخته می شود. جول پال را در مهمانی ها و مراسم عروسی و موقعیت های خاص سرو می کنند. در یک سرزمین مرطوب مانند هند، توانایی بدن شما برای مبارزه با بیماری ها به رژیم غذایی شما بستگی دارد. بنابراین، کشک با خواص خنک کننده آن بسیار آرامش دهنده است. معمولا جول پان با یک فنجان چای داغ صرف می شود.
تالی های بزرگ هندی
تالی در واقع اسم ظرف غذاست که شامل یک سینی گرد است و قطر آن حدود 30 سانتیمتر است اما در اینجا منظور از تالی یک غذای سالم است که در بسیاری از مناطق مانند راجستان، گجرات یا قسمت جنوبی آن یافت می شود. این غذا با کاری های سبک ، سبزیجات محلی، دالس، برنج و نان های هندوستان سرو می شود و از چانتی های خانگی، ترشی و نان پاپادال ترد نیز استفاده می شود. این سیستم غذایی هندو هاست که در اکثر خانوارها در سراسر کشور تهیه شده و صرف می شود.
تالی علاوه بر اینکه بخش قابل توجهی از فرهنگ هندوهاست، رویکردی علمی در استفاده از مواد غذایی دارد. اگر به هر کدام ازاین غذاها نگاه کنید، یک هرم غذایی با کربوهیدرات هایی ازغلات، فیبرهایی از میوه ها و سبزیجات و موادی مغذی از جمله محصولات لبنی مانند ماست را نشان می دهد. این غذا یک رژیم غذایی مناسب است که به بهترین شکل ممکن و با تنوع زیاد سرو می شود.
منبع: ashpazkhoone
